Βιβλιοφαγία

Ο Αναστάσης γράφει:

Ο Αναστάσης και η ουρά της στάσης

Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα παιδί που το λέγαν Αναστάση. Περίμενε μια μέρα σε μια στάση να περάσει το λεωφορείο για να πάει στο σχολείο. Αλλά το λεωφορείο αργούσε και ο Αναστάσης μας ανησυχούσε μήπως φτάσει στην τάξη καθυστερημένα. Και ενώ περίμενε μαζεύτηκε από πίσω μια ουρά 14 ατόμων που τον ακολουθούσε παντού. Στο σχολείο, στο σπίτι, στο κρεβάτι, συνέχεια μαζί. Τότε η μαμά του τον πήγε στο γιατρό που τον είπε ότι πρέπει να απαλλαγεί από την ουρά του. Ο Αναστάσης πήγε στην στάση και την άφησε την ουρά του εκεί.

Η Λίνα γράφει:

Ο βιβλιοπόντικας 

Συγγραφέας: Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Στο σχολείο έχει μια βιβλιοθήκη. Εκεί κάθε μέρα χανόταν ένα βιβλίο. Ένα παιδί είχε βρει ένα δαγκωμένο βιβλίο. Ένα βράδυ τα παιδιά πήγαν κρυφά και είδαν έναν ποντικό. Στην αρχή διάβαζε ένα βιβλίο και ύστερα το έτρωγε. Το πρωί τα παιδιά είπαν τα νέα στη δασκάλα και ζήτησαν να τον φέρουν στην τάξη. Η δασκάλα συμφώνησε και ο βιβλιοπόντικας έγινε βοηθός της.

Ο Χρήστος γράφει:

Το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο

Συγγραφέας: Jennifer Jordan

     Το παραμύθι μιλάει για ένα σκιουράκι που έχει δει ένα πολύ όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στενοχωρήθηκε γιατί κι αυτός θα ήθελε τέτοιο δέντρο για να μένει.  Μια νύχτα που κοιμόταν τα ζωάκια στόλισαν το δέντρο του.  Έτσι το σκιουράκι χάρηκε πολύ και κατάλαβε τι σημαίνει να έχεις καλούς φίλους. 

Μου άρεσε γιατί μιλούσε για τα ζώα και τη φιλία.  

Η Παυλίνα γράφει:

Τα παραμύθια της Πρωτοχρονιάς  « Η Ρόζι το ελαφάκι »

     Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Ροζι παίζει ανέμελη στο χιόνι.  Σύντομα όμως χάνεται.  Ξαφνικά μια ανεμοθύελλα ξεσπάει και το ελαφάκι φοβάται πολύ.  Καθώς η Ρόζι τρέχει χαμένη,  βρίσκει μπροστά της μια καλύβα και μπαίνει μέσα για να προφυλαχτεί.  Την άλλη μέρα βγαίνει έξω και βλέπει χαρούμενη τους γονείς της να την ψάχνουν.  Η Ρόζι υπόσχεται στους γονείς της ότι δεν θα φύγει ποτέ ξανά μακριά κι έτσι όλοι μαζί γιόρταζαν ευτυχισμένοι το νέο χρόνο.

Αυτό το βιβλίο μου αρέσει επειδή έχει πολλές περιπέτειες και ζωάκια.  

Ο Κωνσταντίνος Λ. γράφει: 

Τα ζώα του δάσους

    Μ’ άρεσε γιατί μιλάει για τα ζώα που ζούνε μέσα στο δάσος,  δηλαδή για τον σκίουρο,  την αλεπού,  το ελάφι,  τον αγριόχοιρο,  την αγριόγατα,  την κουκουβάγια και άλλα ζώα. 

   Λέει για το πώς ζούνε,  τι τρώνε,  πώς γεννάνε τα μικρά τους και πώς φυλάγονται από τα άλλα ζώα. 

   Μ’ άρεσε πιο πολύ η αλεπού, που όταν κινδυνεύουν τα παιδιά της κι είναι μακριά,  βγάζει μια δυνατή κραυγή και αυτά την ακούν και κρύβονται στη φωλιά τους.  

Ο Άγγελος γράφει:

Τα τρία μικρά λυκάκια

Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς

      Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία τρισευτυχισμένα λυκάκια.  Μια μέρα τα φώναξε για να τους πει κάτι η μαμά τους.  «Λυκάκια μεγαλώσατε είναι καιρός να φτιάξετε δικό σας σπίτι.  Τα μάτια σας δεκατέσσερα για τον Ρούνι-Ρούνι το ύπουλο κακό γουρούνι».  Τα τρία μικρά λυκάκια έφυγαν. 

       Στο δρόμο συνάντησαν τον Ζιπ-Ζιπ Ζορό, ένα καγκουρό που κουβαλούσε τούβλα.  Του ζήτησαν λίγα τούβλα για να χτίσουν ένα σπιτάκι.  Τους έδωσε.  Μετά από λίγη ώρα το σπίτι ήταν έτοιμο. Ύστερα ήρθε ο Ρούνι-Ρούνι το ύπουλο κακό γουρούνι πήρε ένα σφυρί και γκαπ γκουπ γκρέμισε το σπίτι.  Τα λυκάκια έφυγαν τρομαγμένα. 

      Λίγο αργότερα συνάντησαν έναν κάστορα που είχε κουβάδες με τσιμέντο.  Του ζήτησαν τσιμέντο και τους έδωσε.  Μετά από λίγη ώρα το σπίτι ήταν έτοιμο.  Ο Ρούνι-Ρούνι δεν άργησε να φανεί.  Πήρε ένα κομπρεσέρ και το διέλυσε το σπίτι.  Τα λυκάκια έφυγαν. 

     Λίγο αργότερα είδαν ένα φορτηγό και έκαναν οτοστόπ και είπαν: «θα μπορούσες να μας δώσεις λίγα υλικά για να κάνουμε ένα σπίτι;» Τους έδωσε ατσάλι.  Μετά από λίγη ώρα το σπίτι ήταν έτοιμο.  Μετά από λίγο ήρθε ο Ρούνι-Ρούνι. Έφερε μαζί του δυναμίτη και γκρέμισε το σπιτάκι.  Τα λυκάκια έτρεξαν να κρυφτούν. 

     Λίγο πιο κάτω βρήκαν την Φίνγκο Μίνγκο Ζίνγκο που κουβαλούσε ένα καρότσι με λουλούδια.  Της ζήτησαν λουλούδια και τους έδωσε. Μετά από λίγο το σπίτι ήταν έτοιμο.  Ο Ρούνι-Ρούνι ήρθε και μύρισε τα λουλούδια. Του άρεσαν και όσο πιο πολύ του άρεσαν, τόσο πιο πολύ μύριζε. Και παίξανε πολύ κι από τότε έγινε το Ρούνι-Ρούνι το θαυμάσιο καλό γουρούνι. 

     Μου αρέσει το βιβλίο τα τρία μικρά λυκάκια επειδή είναι του Ευγένιου Τριβιζά.  Τον έχω δει από κοντά.  Επίσης έχω διαβάσει πολλά βιβλία του και έχω δει τρία θεατρικά έργα του.  Μ’ αρέσει επειδή γράφει αστεία κι όταν το διαβάζει κάποιος νιώθει ευχάριστα.  Σκέφτεται παραμύθια που δεν έχουν γράψει άλλοι συγγραφείς.  Γράφει σαν ποίημα με ομοιοκαταληξίες.   

Η Χρυσή γράφει:

Η μαμά μου είναι η ομορφότερη

Συγγραφέας: Κίτσκα Ιβανόβα

      Ένα παπάκι, η Πόπη, ψάχνει να βρει τη μαμά του.  Στο δρόμο της ρωτάει πολλά ζωάκια,  μία κότα,  ένα σκυλάκι,  τρία γατάκια,  ένα λαγό,  μία σκαντζοχοιρίνα,  μια νυφίτσα,  μια χελώνα,  έναν πελαργό,  έναν πελεκάνο.

      Εκεί που μιλούσαν, η Πόπη άκουσε τη φωνή της μαμάς της.  Η Πόπη ήταν πολύ χαρούμενη που βρήκε τη μαμά της. 

     Αυτό το βιβλίο μου αρέσει γιατί μιλάει για τα ζώα και για την αγάπη ανάμεσα στη μαμά και στο παιδί.  Επίσης γιατί έχει ωραίες εικόνες και πολλά χρώματα.  

Ο Νικόλας γράφει:

Ο μικρός Νικόλας και η παρέα του.  Πάμε για κάμπινγκ

Συγγραφέας: Ρενέ Γκοσινί

        Η ιστορία μιλάει για το μικρό Νικόλα που πήγε για κάμπινγκ με τους φίλους του.  Πήγαν σε μια αλάνα με ένα παλιό αυτοκίνητο χωρίς ρόδες.  Έφτιαξαν μια σκηνή και έκαναν πως τρώνε. 

        Μου αρέσει γιατί είναι αστείο που είναι στο αυτοκίνητο και λένε αστεία και γιατί παίζουν ξύλο.  

Ο Λέανδρος γράφει:

Ένας μύθος του Αισώπου.  Το άλογο και ο γάιδαρος 

Συγγραφέας: Αίσωπος

      

       Ένας χωρικός είχε ένα άλογο και ένα γάιδαρο.  Μια φορά ταξίδευαν και οι τρεις μαζί.  Στο δρόμο ο κατακουρασμένος γάιδαρος είπε στο άλογο: «πάρε ένα μέρος από το φορτίο μου αν θέλεις να ζήσω».  Το άλογο όμως αρνήθηκε να ελαφρώσει το γάιδαρο και σε λίγο εκείνος έπεσε κάτω νεκρός.  Αμέσως ο χωρικός φόρτωσε πάνω στο άλογο όχι μόνο όλο το φορτίο που σήκωνε ο γάιδαρος,  αλλά και το τομάρι του ψόφιου ζώου.  Το άλογο τότε φώναξε «Αχ! τι έπαθα ο κακομοίρης.  Δεν δέχτηκα να σηκώσω ένα μικρό φορτίο και τώρα είμαι αναγκασμένος να σηκώσω περισσότερο από το διπλό».  

Ο Κωνσταντίνος Μ. γράφει: 

Στον πίνακα! 

Συγγραφέας: Μαρία Παπαγιάννη

       Ήταν κάποτε ένας μαθητής που φοβόταν να σηκωθεί στον πίνακα.  Κάθε φορά που η δασκάλα έλεγε το όνομά του έβρισκε μια δικαιολογία για να ξεφεύγει.  Αφού το έκανε αυτό πολλές φορές στο τέλος ανέβηκε και όλοι άρχισαν να χειροκροτούν. 

        Το βιβλίο αυτό μου άρεσε γιατί ήταν πολύ αστείο.  

Η Κατερίνα γράφει: 

 Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ!

Συγγραφέας: Σαμ Μακμπράτνεϋ

      Το βιβλίο αυτό διηγείται την ιστορία από το μικρό καστανό λαγουδάκι και το μεγάλο καστανό λαγό.  Το μικρό λαγουδάκι προσπαθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους να δείξει στο Μέγαρο ουραγό πόσο πολύ τον αγαπάει.  Πότε σηκώνει τα χέρια ψηλά πότε πηδάει πάνω κάτω και στο τέλος είπε στο μεγάλο λαγό πως τον αγαπάει μέχρι το φεγγάρι. 

       Μου αρέσει πολύ αυτό το βιβλίο γιατί λαγουδάκι προσπαθεί να δείξει στο λαγό την μεγάλη του αγάπη γι’ αυτόν.  Επίσης μου θυμίζει εμένα που θέλω να δείχνω στον μπαμπά μου πόσο πολύ τον αγαπώ.  

Η Έλλη γράφει:

Μια δίαιτα για ελέφαντες! 

Συγγραφέας:  Τζιν Μέρφι

        Στο παραμύθι μας είναι μια οικογένεια ελεφάντων.  Ο μπαμπάς,  η μαμά και τα τέσσερα μικρά ελεφαντάκια τους.  Η μαμά ελεφαντίνα ήθελε να κάνει δίαιτα.  Έτσι πέταξε τα κέικ,  τις σοκολάτες και τα πατατάκια.  Η οικογένεια άρχισε να κάνει κάθε μέρα τζόκινγκ και να τρώει υγιεινές χορτόσουπας και τροφές.  Μια μέρα έφτασε ένα δέμα με ένα κέικ από τη γιαγιά.  Η μαμά το έκρυψε,  όμως κάθε βράδυ στα κρυφά όλοι έτρωγαν από ένα κομμάτι.  Όταν τέλειωσε το κέικ όλοι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια,  γιατί κατάλαβαν πως οι ελέφαντες πρέπει να είναι χοντροί.  Το μωρό άρχισε να φωνάζει παχάκια,  παχάκια,  παχάκια. 

        Αυτό που μου άρεσε στο παραμύθι την " Μια δίαιτα για ελέφαντες »,  είναι ότι το κείμενο και οι εικόνες μου έφεραν γέλιο και χαρά.  Αυτό που μου φάνηκε παράξενο,  είναι ότι μια ελεφαντίνα θέλει να κάνει δίαιτα.